In de voorstelling Nieuw Babylon biedt theatercollectief Neo-fanfare 9×13 een speels tegengeluid tegen de druk van zelfoptimalisatie en prestatiecultuur in neoliberale tijden. Terwijl burn-outs en stress onder jongeren en volwassenen toenemen, pleiten zij voor dwalen, dagdromen en lummelen als doel op zich. De fanfare in het stuk belichaamt een maatschappij die spelen is verleerd, gevangen in een doorrazende machine, tot er een verstoring ontstaat. Muziek, variërend van gestructureerde kaders tot vrije, uitbundige composities, nodigt het publiek uit om los te laten en opnieuw plezier te vinden in het simpelweg zijn.