Daydreaming

Vanaf zijn 7de leerde hij piano spelen. Als autodidact en componist laat hij zich inspireren door Arvo Pärt, Philip Glass, Hans Otte, John Luther Adams, Olivier Messiaen, Ennio Morricone, Gavin Bryars. Dustin O’Halloran (39) leeft als een volbloed onthaastingskunstenaar in alle discretie en ver van de traditionele media in Berlijn. Wat niet betekent dat hij stil zit. Als hij optreedt trekt hij volle zalen, wat zeker te maken heeft met het duizelingwekkende tempo dat typerend is voor de tijd waarin wij leven en de behoefte aan bezinning en rust die daar weer het gevolg van is.

Tijdens een optreden bij het vijftigjarig jubileum van het Guggenheim Museum New York ontdekte O’Halloran zijn talent voor synesthesie (vermening van zintuigen: O’Halloran kan kleuren proeven en gluiden zien). Mede dankzij dit talent, en niet op de laatste plaats zijn achtergrond als rock muzikant, komt hij tot zijn opmerkelijke ‘zintuigelijke’ composities – en is zijn ster gerezen. Hij beleefde zijn internationale doorbraak toen zijn muziek werd gebruikt voor de soundtrack van Sofia Coppola’s film Marie Antoinette. In 2011 bracht hij zijn alom geprezen cd Lumière uit, waarop hij zijn ingetogen pianospel combineert met sferische soundscapes en fijnbesnaarde strijkersarrangementen.