Have Robot Dog, Will Travel is ‘een hommage aan abstractie, ambiguïteit, onuitgesproken woorden’. Stephanie Pan wil een vraagteken zetten bij het geïdealiseerde beeld van digitale techniek als de sleutel is tot een perfecte wereld. Pan: ‘Ik ben juist op zoek naar een dialoog tussen de digitale en de analoge wereld.’

Ze is op zoek naar een rafelige esthetiek, waarin de menselijke imperfectie centraal staat: glitch en DIY-constructies. Ze treedt op met speelgoedinstrumenten, haar autoharp, vintage keyboards – instrumenten die ze met de hand bespeelt. Én digitale instrumenten zoals kleine computers die via sensoren onderhevig zijn aan hun omgeving. (‘Als beestjes die hun eigen gang gaan.’)

‘Ik hou van chaos’, zegt ze. ‘Ik wil een spaak in het wiel steken.’ Door verschillende muzikale lagen, die zich onafhankelijk van elkaar ontwikkelen, op elkaar te stapelen, creëert ze een rijke, voortdurend bewegende klankwereld. De bovenste laag is haar eigen stem. En soms de onderste laag het publiek dat een geluidsdecor mag kneden van vantevoren uitgedeeld materiaal.

De teksten in Have Robot Dog, Will Travel heeft Pan vooral zelf geschreven en cirkelen rond het thema ‘ambiguïteit’. Over de keerzijde van volledige vrijheid: anonimiteit en isolement. Over de verwarring als iets tegelijkertijd aanttrekt en afstoot. Één tekst heeft ze ontwikkeld met kunstenaar Tivon Rice, die zich bezighoudt met artificiële intelligentie, en machine learning software Neural Storyteller. Eerst wordt de computer gevoed met teksten, vervolgens worden er beelden aan toegevoegd die het creatieve proces sturen. In het geval van participatieve stuk Beast zijn de complete werken van Italo Calvino als bron, en beelden over haar eigen teksten de voed voor een computer hallucinatie ‘op het randje van begrijpelijkheid’, een abstractie op abstractie.

Het project Have Robot Dog, Will Travel is mogelijk gemaakt door Stichting ARTEk, Stichting Modulus, Stimuleringsfonds en Gemeente Den Haag