Wij maakten nooit foto’s 
omdat we dachten
wat wij zien zien we samen en is er altijd.
Waar zijn nu die fotoos die wij zagen?
Wat zie jij?
Wat zie ik?
Die foto die wij nooit maakten?
Bert Schierbeek

Als ik zeg standaard, wie zegt dan standaardisatie ?
En wie denkt ritueel als u zegt: gewoonte ?
Ja, wat is het anders dan geschakelde herhaling ?
Dagelijks onontkoombare repetities ? Het zal een muziek zijn waarin lang gewacht wordt,
langzame schrapende omwentelingen die in het geheugen slijpen.
Een werk als een krab, die traag de zaal binnenkruipt,
een mens als een krab met benen als scharen. gewenning – filtering – transpositie – vervreemding – cumulatie – recapitulatie – transformatie,
dat is het af te leggen traject.
Het basis materiaal heet ‘adem’. Het is een organische klank van 3.784  seconden gemaakt uit een samensmelting  van ruis, trombone en tuba.
Dit materiaal wordt eerst geïntroduceerd, voorgesteld.
Dan begint het materiaal te schuiven; eerst door verschillende gradaties van filtering.
Vervolgens door het materiaal te transponeren, en dan door het materiaal van zijn oorsprong te vervreemden.
Dit laatste gebeurt door optellingen, transposities en filteringen op het materiaal los te laten, zodat uiteindelijk lengte, toonhoogte, klankkleur, identiteit totaal zijn veranderd.
Uiteindelijk, na een aantal van deze processen (cumulaties) is de klank dermate verroest,
gerimpeld, verbleekt, dat een nieuw stadium intreedt.
Het begin van een nieuwe, doorzichtige en fragiele verschijning. En over al die symbolen domineert de door wijzer en wijzerplaat vertegenwoordigde tijd.
Als de klok in de Antwerpse stationsrestauratie waarover Sebald schrijft in ‘Austerlitz’. Over de armsten der armsten, de bewoners van Angel Alley rond 1850,  tijdens hun leven al niet meer herinnerd en met hun steegje en in het kader van de vooruitgang weggeruimd voor de aanleg van een ambitieus station.
Over de voorbijgangers in dit Londense station, over voorbijgaan, over vergeten, over vergeten worden.
Piet-Jan van Rossum, december 2004