Het landschap waarin harpiste Doriene Marselje zichzelf positioneert, bestaat uit een zee van lichtjes die meedansen en reageren op de klanken die ze aan haar instrument ontlokt. Marselje liet deze interactieve lichtinstallatie ontwikkelen door ontwerpers die studeerden aan de TU Delft: de software reageert op de frequenties van de harp en per compositie is een visuele vormgeving ontworpen. De lichtinstallatie creëert zo een poëtisch decor voor haar solorecital, dat het best tot zijn recht komt in het donker.
In navolging van pioniers als Luciano Berio en John Cage wil Marselje de mogelijkheden van het instrument verruimen en de uitvoeringspraktijk vernieuwen. Ze creëert een audiovisuele voorstelling met hedendaags repertoire. Niet het meest gebruikelijke repertoire voor de harp, maar composities waarin de extremen van het instrument worden verkend. Ze verrijkt het bekende harpgeluid met speciale analoge effecten waarmee ze een nieuwe geluidswereld creëert.
Bij voorkeur speelt zij het programma op een niet-traditionele concertlocatie. Het publiek, dat tussen de lichtstatieven kan zitten, ondergaat een ‘immersieve’ ervaring: het kan de muziek niet alleen horen, maar ook zien. De voor dit programma geselecteerde composities van Lo Shi-Wei, Isang Yun, Piet-Jan van Rossum en Toru Takemitsu verbindt Marselje met eigen (elektronische) schetsen.