Twee keer in zijn leven verloor Igor Stravinsky een mentor. In 1908 overleed zijn leraar Rimski-Korsakov. Ter nagedachtenis aan hem schreef Stravinsky het werk dat hij later typeerde als zijn ‘beste vroege compositie’: Chant funèbre. Tien jaar later, in 1918, schreef hij ter nagedachtenis aan zijn andere mentor, Claude Debussy, de Symphonies of wind instruments.
In 1920 bracht het muziektijdschrift La Revue musicale een speciale editie uit, Tombeau de Claude Debussy, met daarin composities ter herinnering aan de componist. Op de titelpagina prijkte een afbeelding van Raoul Dufy en binnenin stonden composities van vooraanstaande componisten als Bartok, De Falla en Ravel. Èn Stravinsky. Hij herdacht Debussy hier met een pianobewerking van het koraal uit de inmiddels voltooide Symphonies of wind instruments.
Symfonie slaat in dit geval niet op de klassieke muzikale vorm, maar grijpt terug op een oudere betekenis. Het woord is afkomstig uit het Grieks: σύν (sun) betekent “samen, met” en φωνή (fonie) betekent “klank, geluid”. Letterlijk kan men dit vertalen met “samenklank”. Samenklanken voor blaasinstrumenten dus. Het ééndelige stuk is een mozaïek van contrasterende fragmenten die op de voor Stravinsky zo gebruikelijke montage-achtige manier – zonder de traditionele overgangen – aan elkaar zijn geplakt. Deze ‘antisymfonische’ stijl van componeren is een voortzetting van stukken als Le sacre du printemps en Les Noces.
De première in Londen op 10 juni 1921 maakte weinig indruk, vooral omdat het stuk aan het eind van een lang programma gespeeld werd. De eerste versie uit 1920 is zelfs nooit uitgegeven, en tot enige tijd geleden was alleen de revisie van Stravinsky zelf uit 1947 te horen. Bij die revisie werden twee opvallende instrumenten – bassethoorn (klarinet in F) en altfluit – uit de bezetting vervangen door een normale klarinet en fluit. Ook veranderde Stravinsky in het hele werk maatsoorten en articulaties. Van de versie uit 1920 is sinds een aantal jaar een reconstructie beschikbaar. Zo komt het dat ook de oorspronkelijke versie regelmatig te horen is. Het Nieuw Haags Ensemble onder leiding van Frank Zielhorst zal vandaag de versie uit 1947 ten gehore brengen. De bezetting is 3 fluiten, 2 hobo’s, althobo, 3 klarinetten, 3 fagotten, 4 hoorns, 3 trompetten, 3 trombones en een tuba.
Louis Andriessen – een, twee voor orgel, tien instrumentalisten en piano
Ensemble Koninklijk Conservatorium | Coach: Ezequiel Menalled | Slagwerk: Aldo Aranda Cruz, Erik Stifjell | Sax: Renato de Carvalho Ferreira, Yedo Gibson | Accordeon: Michalis Paraskakis, Silvia Borzelli | Piano: Christiaan Richter | Orgel: Maya Verlaak | Viool: James Hewitt, Igor Maya | Gitaar: Robert Blatt, David Pocknee | Tape: Chad Langford
Louis Andriessen – Sonate op.2 nr.1 voor piano met interrupties van strijkkwartet
Piano: Bobby Mitchell | Viool: Lisanne Soeterbroek, Gillis Veldeman | Altviool: Veronika Lenartova | Cello: Clotilde Lacroix
Louis Andriessen – In Memoriam Stravinsky (tape)
Louis Andriessen – Spektakel voor improvisatoren en groot ensemble
Het Nieuw Haags Ensemble (NHE) is een jong ensemble, in 2009 opgericht door studenten van het Koninklijk Conservatorium te Den Haag. Het NHE speelt voornamelijk kamermuziek uit de 19e en 20e eeuw. De bezetting van het ensemble is afhankelijk van de muziek die op de lessenaars staat. Zo is het ensemble erg flexibel! Vaste dirigent is Frank Zielhorst.
improvisatoren: Saxen: Yedo Gibson | Viool: James Hewitt | Orgel/piano: Teodora Stepancic | Trombone: Ingi Erlendsson | Contrabas: Renato de Carvalho | Gitaar: Jan Szafirowski
Frank Zielhorst begon met vioolspelen toen hij vijf jaar oud was. Hij kreeg les bij Ineke Bredenhorst en speelde o.a. in het Nationaal Jeugd Orkest. Het orkestspel maakte zo’n grote indruk op hem dat hij besloot van de muziek zijn beroep te maken. Al tijdens zijn middelbare schooltijd werd hij toegelaten op het Koninklijk Conservatorium te Den Haag. Hij studeerde viool bij Mireille van der Wart en later altviool bij Ferdinand Erblich. Dirigeren was vanaf zeer jonge leeftijd al zijn droom. Zielhorst volgt lessen bij Kenneth Montgomery, Jac van Steen en Lucas Vis; hij volgde masterclasses bij onder andere Ed Spanjaard en Neeme Järvi. Hij is op dit moment vaste dirigent van het Westlands Symfonie Orkest. Als koordirigent leidde Frank o.a. het Kamerkoor Ad Parnassum in Tilburg en de Cantorij van de Immanuelkerk in Delft. Hij assisteerde in producties van Puccini’s Turandot en Orfeo van Gluck bij de Nationale Reisopera. Ook was hij één van de dirigenten die meewerkten aan de première van Stockhausens Hochzeiten bij de Radio Kamerfilharmonie en aan The Universe Symphony van Ives bij het Noord-Nederlands Orkest. In de zomer van 2008 nam hij deel aan de prestigieuze masterclass voor dirigenten aan de Dartington International Summer School of Music onder leiding van Diego Masson.