David Lang (1957) heeft een gedegen klassieke compositieopleiding gevolgd bij Martin Bresnick in Yale, maar behoort ook tot de jonge generatie die is opgegroeid met rock en popmuziek. In zijn muziek is de wil te horen om uit die brede waaier van invloeden nieuwe muziek te scheppen die tegelijk de erfenis van de klassieke traditie, het radicalisme van de avant-garde en de rauwheid en directheid van rock of geïmproviseerde muziek kan verenigen. Niet hoeven te kiezen tussen verschillende genres, stijlen en (verborgen) regels, maar muziek maken die tegelijk ruw en complex is of zacht en dissonant of brutaal en melodieus kan zijn.
Een voorbeeld voor Lang is de Nederlandse componist Louis Andriessen, bij wie sinds de late jaren zestig de combinatie van zogenaamd ernstige en lichte muziek (of ‘hoge’ en ‘lage’ kunst) steevast aan de orde is. Hierbij valt natuurlijk vooral de aandacht voor niet-klassieke invloeden op: snedige trekjes uit jazz, de rauwe klank van overstuurde elektrische gitaren, de prominente rol van ritmische figuren, of het werken met samples; het zijn allemaal zaken die een vaste plaats in de muziek hebben gekregen.
David Lang over Cheating, Lying, Stealing: “Een aantal jaar geleden begon ik na te denken over het feit dat klassieke componisten maar al te vaak een stuk schrijven omdat ze je iets willen vertellen over zichzelf of over waar ze trots op zijn van zichzelf. Luister naar deze grote stromende melodie, luister eens hoe emotioneel ik kan zijn. Of: hier heb je een abstract moeilijk-te-ontcijferen stuk, kijk eens hoe ingewikkeld ik ben, kijk eens hoe groot mijn brein is. Ik ben edeler, gevoeliger, ik ben zo gelukkig. Een componist gelooft echt dat hij of zij exemplarisch is op die terreinen. Dus ik dacht: hoe zou het zijn als componisten hun stukken zouden baseren op dingen die mis met ze zijn? Zoals: hier is een stuk dat laat zien hoe ellendig ik ben. Of: hier is een stuk dat je laat zien wat een leugenaar ik ben, wat ik een cheater ben. Ik wilde een stuk dat ging over iets wat een slechte naam heeft. Het was moeilijk om daar overheen te stappen, want ik moest werken tegen al mijn training in. Je bent niet opgeleid om de vuile spleten op te zoeken in je muziek. Je bent niet opgeleid om laag-bij-de-gronds, onhandig, sluw en achterbaks te zijn. In Cheating, Lying, Stealing probeer ik in die duisternis te kijken, ook al formuleer ik het op een komische manier. De branie in het stuk is niet betrouwbaar. Sterker nog: de instructie voor de uitvoerders in de partituur zegt dat het moet klinken als ‘omineuze funk’.”
Germaine Sijstermans – basklarinet | Willem Stam – cello | Alessandro Soccorsi – piano| Klarka Andrlova – slagwerk | Alventosa, Mishel Taufik – brake drums