Met gitarist Andy Moor vormt Yannis Kyriakides (live elektronica) sinds 2008 een duo dat langs de weg van improvisatie in het wezen van geluid probeert door te dringen. Hun klankverkenningen leidden tot een zestal cd’s – Pavilion uit 2017 is de vijfde. De titel is ontleend aan de opnames die gemaakt werden tijdens de Kunstbiënnale van Venetië in 2017.
De Amerikaan Moor kennen we van de popgroep The Ex. Hij werkte samen met een groot aantal experimentele musici. Eens in de zoveel tijd komt hij met Kyriakides samen als de honger naar improviseren weer groeit.
Pavilion (2017):
– Camera
– Dedalo
– Concha
– Diluvio
– Stropha
– Fossa
In 2017 werden Yannis Kyriakides en Andy Moor door de Franse multimedia kunstenaar Xavier Veilhan uitgenodigd om drie dagen lang te spelen in het door hem vormgegeven Franse paviljoen (de ‘Studio Venezia’) op de 57ste Biënnale van Venetië. Veilhan had deze ruimte ingericht met een verscheidenheid aan (elektronische) instrumenten, waaronder een Moog-, Buchla- en Vermonasynthesizer en gedurende een half jaar fungeerde de plek als proeftuin voor avontuurlijke musici.
Componist en elektronica-expert Kyriakides (1969) en gitarist Moor (1962) belandden in een verwarrende situatie: de gesuggereerde intimiteit van een studio waar je kunt experimenteren en ideeën uitproberen stond haaks op de onafzienbare stroom bezoekers die zich hier dagelijks aandiende. Moesten ze voor publiek spelen of al die belangstellenden maar gewoon negeren?
Uiteindelijk nam het duo negen uur muziek op, dat later is gecomprimeerd tot de 45 minuten durende cd Pavilion (hun vijfde release sinds 2004), die Kyriakides en Moor ook vanavond zullen spelen. Het programma bestaat uit zes stukken in de voor hen kenmerkende vloeiende en tegelijkertijd grillige stijl. Continuïteit en verrassing gaan hand in hand. Neem de compositie Camera komma waarin het nerveuze geratel van een ouderwetse filmprojector samengaat met een trage gitaarmelodie, die als het ware een uitgestrekt landschap verkent. In andere nummers, zoals Dedalo en Stropha komma grijpen de muzikanten terug op de rebetika, de rauwe Griekse blues die ze ook in eerdere albums onderzochten en naar hun hand zetten. In Fossa draait het om pure klank: met spookachtige geluiden creëren Kyriakides en Moor een onheilspellend universum.
Meriç Artaç (1990), composer-in-residence bij Festival Dag in de Branding, presenteert The Writer (2013), een elektronische compositie over een schrijver die achter zijn typemachine een verhaal tikt over een meisje dat melancholische liederen zingt in de verschillende kamers van een groot, door brand verwoest huis.
In The Writer grijpt Artaç terug op Mr. Z, waarvoor ze vervallen huizen filmde in een vanwege corona verlaten Istanbul (editie 56 van Dag in de Branding) en blikt ze vooruit op een theatraal stuk rond het blinde personage Gece, dat ze in het voorjaar van 2021 hoopt te presenteren.
Meriç Artaç: “Mijn elektronische stuk The Writer is een grote inspiratie voor het personage Gece, die we in april 2021 zullen ontmoeten. Voordat ik het echte personage introduceerde, wilde ik eerst het verbrande huis waarin ze woont laten zien. Ik deed dit in de korte film Mr.Z. die deel uitmaakte van de juni-editie 2020.
Voor het concert op 12 december wil ik dezelfde ruimte creëren, dit keer niet door middel van beelden, maar met een elektronische klankwereld, waarbij het publiek zich kan voorstellen dat het blinde personage Gece rondloopt en een fantasierijk verhaal zingt in volledige duisternis. Terwijl de schrijver een verhaal typt over een zingend meisje dat haar melancholische verhalen vertelt vanuit verschillende kamers van een groot huis, verschijnt en verdwijnt zij (Gece) in deze kamers. Deze verhalensessie in het pikdonker bereidt ons voor op een ontmoeting met Gece in april. Dan wordt iedereen in het publiek deze schrijver, en kan ieder zijn eigen verhaal schrijven in de gegeven klankwereld van Gece.”
