In Schubert’s algemeen als onaantastbaar beschouwde meesterwerk Winterreise verschijnt in het laatste lied Der Leierman, een eenzame gestalte die onophoudelijk een wijsje aan zijn draailier ontlokt. Wie is hij? De dood, gewoon een muzikant of de reiziger zelf? In de theatrale versie die De Helling van Winterreise heeft gemaakt is hij altijd aanwezig; hij wordt een vaste metgezel van de reiziger. Misschien vallen de twee zelfs wel samen tot één personage.

Samuel Beckett noemde Schuberts naamloze reiziger een ‘voorbeeld’ voor veel van zijn personages. Niet alleen voor de personages uit zijn bekende toneelstukken zoals Waiting for Godot of Krapp’s last tape, maar ook voor die uit zijn minder bekende (maar niet minder indrukwekkende) romans. Een van deze romans heeft als titel Naamloos (The Unnamable) en isde inspiratiebron geweest voor deze versie van Schubert’s Winterreise. Ondanks dat er sprake is van een integrale uitvoering van alle liederen, wordt alles ontregeld door de theatrale (Beckettiaanse) presentatie die leidt tot een afwijkende volgorde, nieuw gecomponeerde fragmenten voor piano en een soms ongebruikelijke voordracht van de liederen.