De Rotterdamse componist Peter-Jan Wagemans profiteerde van ‘de maatschappelijke windstilte’ tijdens de coronapandemie om een oude droom te realiseren: een muziek te schrijven die tussen ‘modern’ en ‘jazz’ beweegt. Wagemans: ‘Op het conservatorium van Rotterdam, waar ik jarenlang les heb gegeven, had ik kleine jazzensembles leren kennen – piano, drums en een melodie-instrument –, studenten die een intelligent, bijna Bachachtig idioom hadden ontwikkeld, ver verwijderd van alle jazz-clichés. Ze konden deze muziek in alle rust ontwikkelen, want binnen de muren van het conservatorium hadden ze nog niet te maken met de harde wetten van de commerciële jazz-praktijk.’
Een andere bron van inspiratie was de muziek van pianist Cecil Taylor (in het bijzonder Silent Tongues) en de groep Weather Report (Mysterious Traveller), platen die Wagemans al tientallen jaren in de kast heeft staan. Gevoegd bij zijn notie dat hij zich oud begint te voelen en nog graag een grote cyclus zou willen schrijven, resulteerde deze exercitie in het acht cycli omvattende werk Cycles, dat circa 75 minuten duurt.
Peter-Jan Wagemans heeft Cycles geschreven voor twee ‘geweldige’ jonge musici die hij eveneens op het conservatorium heeft leren kennen: zijn voormalige compositiestudent Friso van Wijck, tevens een bedreven jazz- en popdrummer, en pianist Matthijs van Wijhe, tevens Wagemans’ pianoleraar. Bij de uitvoering van Cycles bedient de componist zelf de elektronica, die soms een verdubbeling van de piano- en drumpartijen behelst, soms als extra speler fungeert.

Lees hier het interview dat wij hadden met Peter-Jan Wagemans over het stuk Cycles, zijn inspiraties, zijn instrumentkeuze en we vroegen hem naar tips voor de nieuwe generatie componisten.