De Caracal is gebaseerd op de gelijknamige theatermonoloog van Judith Herzberg. Het stuk gaat over een vrouw die wacht op het bevrijdende telefoontje van haar grote liefde. Een jaar eerder beloofde hij haar op deze avond te laten weten of hij zijn huwelijk zou hebben beëindigd en definitief voor haar had gekozen. Tijdens dit lange wachten, waarin de onrust steeds verder toeneemt en tenslotte ondragelijk wordt, belt de vrouw veelvuldig en wordt zijzelf gebeld door een reeks personen, die tezamen een beeld vormen van haar gecompliceerde karakter en leven. De muziek en de musici vertegenwoordigen de wereld om haar heen en de vele personen die haar bellen of die zij belt.

“De alt Helena Rasker, die af en toe prachtig zingt, praat honend en zalvend tegen vriendinnen, kappers en hijgers. Ze manipuleert wellustig, maar in essentie is ze onzeker. De tekst is ijzersterk, vol ontroerende en humoristische momenten, maar juist in die breekbare façade weet Rasker te overtuigen.” 
Jochem Valkenburg in NRC Handelsblad

Regie: Frans Weisz | Tekst: Judith Herzberg | Compositie: | Helena Rasker: zang en spel | Abbie de Quant: fluit | Marieke Grotenhuis: accordeon | David Kweksilber: saxofoon & klarinet