In de jaren tachtig was Steve Reich (1936) geobsedeerd door de eeuwenoude kunst van het combineren van verschillende melodieën: contrapunt. Geen wonder dus dat de Amerikaanse componist in stukken als Vermont Counterpoint en New York Counterpoint uitvoerig gebruik maakte van traditionele schrijfwijzen als de canon.
Ook in Electric Counterpoint (1987), voor solo-gitaar en opgenomen gitaarensemble, haalt Reich tal van contrapunctiesche technieken van stal. Maar Reich zou Reich niet zijn als hij deze niet naadloos zou verenigen met minimal-kenmerken als een steady puls en repeterende melodische cellen. Resultaat is een hypnotiserend vlechtwerk van over elkaar buitelende motiefjes; uitermate geschikt als muzikaal intermezzo op de zaterdagmiddag.
Electric Counterpoint (1987) van Steve Reich werd gecomponeerd voor gitarist Pat Metheny, in opdracht van het Brooklyn Academy of Music’s Next Wave Festival. Het stuk duurt ongeveer 15 minuten. Het is de derde in een reeks van composities waarin de uitvoerend solist wordt uitgedaagd om te spelen (reageren) tegen een door hemzelf gespeelde opname van het stuk. In Electric Counterpoint speelt de solist tegen een opname van 10 gitaarpartijen (en 2 elektrische baspartijen). De solist, hier is dat Wiek Hijmans, speelt dan dus live de laatste (11de) gitaarpartij. Wereldpremière: 05/11/1987 / Brooklyn Academy of Music, Brooklyn, NY / Pat Metheny, gitaar.
Wiek Hijmans (1967) geldt als een pionier op het gebied van de elektrische gitaar en de klassieke muziek. Daarnaast heeft hij een lange geschiedenis als improvisator. Hij is als solist te horen bij symfonieorkesten in Europa en daarbuiten (o.a. Deutsches Rundfunk Orchester, Orchestre de Lorraine, Radio Kamerfilharmonie, Noord Nederlands Orkest, Boston Modern Orchestra Project). Binnen zijn duo met violist Peter Brunt en het trio Raven van saxofonist Raaf Hekkema exploreert Hijmans de mogelijkheden van de elektrische gitaar binnen ‘oude’ klassieke muziek en breekt een lans voor zijn instrument op de kamermuziekpodia. Met het Ensemble MAE, maar ook als freelancer bij het Nieuw Ensemble en Asko|Schönberg, Musikfabrik en andere ensembles richt hij zich op de hedendaagse muziek. Met Elastic Jargon van Maurice Horsthuis is hij ook op Franse Jazzfestivals te horen. Als componist heeft Hijmans voor een reeks van theatervoorstellingen (solo-) muziek geschreven. Ook als uitvoerder is hij binnen het theater actief. Zo speelde hij begin 2011 solo in de voorstelling Dallas van Nieuw West (Marien Jongewaard en Truus Bronckhorst). Hij schreef een instrumentatieboek over de elektrische gitaar en organiseerde twee internationale festivals over zijn instrument. Hij werd door het Holland Festival gepresenteerd als dé nieuwe muziekspecialist op de elektrische gitaar en ontving in New York de Andres Segovia Award for outstanding guitarplaying.