Speciaal voor ons festival betreedt Kluster5 deze middag de leegstaande Electriciteitsfabriek. Het Haagse ensemble, bestaande uit vijf voormalige studenten van het Koninklijk Conservatorium, brengt een programma met louter voor hen geschreven stukken. Celia Swart verklankt Den Haag zoals we het tot voor kort kenden: het architectonisch ritme van de skyline en de dagelijkse verkeersstromen die door de straat jagen. Ook speelt Kluster5 het subtiele Shambling Emerge van Aart Strootman, dat in 2019 werd bekroond met de Matthijs Vermeulenprijs.
In het ingetogen Boven Hoge Gebouwen (in 2018 genomineerd voor de Tera de Marez Oyens Award) richt componist en saxofonist Celia Swart (1994) de focus op de uitgestrekte ruimte boven de skyline van de stad. Hoge, ijle noten sturen de aandacht naar die poëtische verte, waar de stadsgeluiden verstommen en zich een oneindige dimensie opent. Met een paar basnoten halverwege het stuk doet de zwaartekracht zijn intrede, maar al snel zweeft de blik weer omhoog.
In Hoge Uren verbeeldt Swart de dagelijkse verkeersstromen die door de straat jagen. Speels huppelen de nootjes achter elkaar aan, versmeltend tot een voortsnellende lijn. Maar ook hier zoomt ze als het ware uit, als een camera die zich verwijdert van de actie en op afstand contempleert op het schouwspel van repeterende figuren.
Op het programma staat ook het subtiele Shambling Emerge – after after party van Aart Strootman (1987), dat in 2019 werd bekroond met de Matthijs Vermeulenprijs. De inspiratiebron voor Shambling is een livefilmopname van jazzpianist Misha Mengelberg in het Bimhuiscafé in 2014. De meester van de improvisatie aan de piano zien we, in zichzelf gekeerd tussen de cafégasten, een eenvoudige melodie bedenken. Halverwege schuift de vierjarige Emily Glerum aan. Zij voegt haar eigen noten toe aan die van Misha Mengelberg. Hij luistert en reageert op zijn onverwachte medespeelster.
Deze ontroerende interactie bracht Aart Strootman tot Shambling Emerge – after after party. Het werk duurt een kleine negen minuten. Het begint met een haast microscopisch klankonderzoek van de instrumenten – viool, gitaar, piano, baritonsaxofoon en slagwerk. Iedere musicus heeft een eigen, specifieke rol in het totale klankbeeld. ‘De muziek klinkt zowel gecomponeerd als du moment ontstaan. Dat is te horen in de frisheid en inventiviteit waarmee de ensembleleden een muzikaal spinnenweb creëren,’ aldus het juryrapport.
Tot slot speelt Kluster5 23:09 van de Italiaanse componist Sebastiano Evangelista (1989). De titel is ontleend aan het tijdstip waarop hij het stuk voltooide, zoals de componist bij de première op 3 april 2017 onthulde.