Tomorrow you may sing in Paradise

Je zal het maar meemaken: op het podium steevast verward worden met een collega. Het overkwam Jessie Marino (New York, 1984). Niet zelden hield men haar voor haar goede vriendin, fluitiste en componiste Natacha Diels. In Rot Blau wordt deze persoonverwisseling in extremo doorgevoerd.

Ook de Study for String Instrument #1 is een visueel spektakelstukje. De Deense componist Simon Steen-Andersen (1976) laat er geen twijfel over bestaan: het werk moet even interessant zijn voor een blinde luisteraar als voor een dove toeschouwer.

Een drumstel op poppenhuisformaat met elektronica: vertrekkend van die kleine maar ingenieuze set-up ontpopt de percussionist zich in Natacha Diels’ (Los Angeles, 1981) An Economy of Means tot een heuse one man band.

In 1984, it’s OK! sleept Jennifer Walshe (Dublin, 1974) een reusachtig projectiescherm en een kloeke basversterker aan. Voor het oog van de camera laat ze de musici niet alleen hun instrument bespelen maar ook rennen, springen en vechten.

Ten slotte maakt Cathy van Eck (Nederland, 1979) in opdracht van Inspiratum en het Nadar Ensemble een nieuw werk voor drie musici uitgerust met een microfoon en een stuk aluminiumfolie dat fungeert als luidspreker.