In de naoorlogse muziek ontwikkelde Karlheinz Stockhausen zich razendsnel tot een ongeëvenaard klankvisionair. Als serialist, elektronisch pionier en ruimtelijk klankarchitect schiep hij binnen enkele jaren een hoogstpersoonlijk muzikaal universum, waarbinnen hij heer een meester was.

In Kontakte (1960) worden verschillende dimensies van Stockhausens klankwereld op virtuoze wijze met elkaar verbonden. Elektronische tape-klanken botsen er frontaal op de timbres van percussie en piano of suggereren diepte in een weids auditief coulisselandschap. Bovendien laat de klankfysicus Stockhausen horen hoe ritme, toonhoogte en kleur in elkaars verlengde liggen. Onvergetelijk: het moment waarop microscopische pulsen geleidelijk transformeren tot een lage E, die zich vervolgens de piano binnenwurmt.