Robin de Raaff schreef het korte orkeststuk Entangled Tales in opdracht van het Boston Symphony Orchestra. Met dit orkest beleefde het stuk in 2007 zijn wereldpremière tijdens het Tanglewood festival voor hedendaagse muziek. Deze naam komt tweevoudig terug in de titel, want De Raaff verwijst zowel naar ‘Tanglewood Tales’ van Hawthorne als naar het Tanglewood Music Center, waar hij als senior fellow aan verbonden was. In het werk horen we een vloeiende mozaïek van ritmes, korte melodieën en klankleuren in een steeds veranderende samenhang. Grote nadruk ligt op dynamiek en speelwijze. zo laat hij de violen ergens strijken met de houten kant van de strijkstok. Op die manier ontstaat een eb en vloed van muzikale dichtheid en transparantie.

De Raaffs muziek komt voort uit een mengeling van intuïtie en zijn fascinatie voor getalsverhoudingen, waaraan hij de structuur van zijn composities ophangt. Inspiratie haalt hij zowel uit klassieke en impressionistische muziek als uit jazz. De Raaff wordt gezien als een van de meest briljante vertegenwoordigers van zijn generatie. Sinds Pierre Boulez hem opmerkte, kreeg zijn carrière een impuls en won hij diverse prijzen. Entangled Tales vormt een spannende combinatie met Skrjabins derde symfonie, die ruim een eeuw eerder werd geschreven.

Skriabin: een gek of een genie? Daarover verschillen de meningen. Hij dichtte zichzelf een rol als verlosser toe en zijn muziek moest daarin een belangrijke taak vervullen. Hoe dan ook, het heeft prachtwerken opgeleverd. Skriabins fascinatie voor het mystieke is onder andere hoorbaar in zijn derde symfonie. Leek zijn stijl aanvankelijk nog op die van Chopin, Le divin poème uit 1904 is oorspronkelijker en vooruitstrevender van aard en kent veel complexere harmonieën. Na de trage opening verhalen drie in elkaar overlopende delen van strijd (Luttes), sensuele geneugten (Voluptés) en goddelijk spel (Jeu Divin).