De afgelopen anderhalf jaar heeft Meriç Artaç, composer in residence bij Festival Dag in de Branding, steeds een nieuw personage voorgesteld aan haar publiek. Langzamerhand nadert ze haar grand finale waarin al deze karakters elkaar zullen ontmoeten: de opera waarmee ze weer afscheid van ons neemt. Voor het zover is maken we kennis met Gece en Korke.
Gece betekent in het Turks ‘nacht’ en is ook op te vatten als ‘blind’, ‘onwetend’ en ‘kwetsbaar’. Het donker is het domein van deze door melancholie getekende figuur, waarin zij (vertolkt door een sopraan) eenzaam ronddoolt: melodieën wevend op de clusters van de accordeon. De lampjes in haar pruik zijn het enige licht in de performance.
Korke (vertolkt door een zanger/tapdanser/slagwerker) is haar tegenvoeter: een klassieke narcist die vooral met zichzelf bezig is en geniet van zijn eigen schoonheid en gratie. Zijn muziek is sterk ritmisch, stevig en vol zelfvertrouwen. De uitvoerders fungeren als spiegelbeeld van elkaar, met motieven die in echo-vorm worden herhaald, totdat de muziek uiteindelijk ritmisch ontspoort. Wie de echte Korke is en wie de reflectie, is aan jou om te bepalen.
Meriç Artaç heeft een eigen methode van componeren ontwikkeld, die zij heeft ontleend aan werkwijzen in theater en dans. Alles begint bij het creëren van haar personages. Zij doet inspiratie op door mensen te observeren. Een bepaalde trek in uiterlijk of karakter brengt haar verbeelding op gang. Door die innerlijke of uiterlijke kenmerken uit te vergroten, ontstaan ‘dramatische’ personages die juist dankzij de karikaturale overdrijving een eigen, herkenbaar leven in Artaç’ universum gaan leiden.
