Celliste Maya Fridman en elektronische muzikant LudoWic ontmoeten elkaar in XILIIN: een confrontatie tussen twee sterke persoonlijkheden, tussen compositie en improvisatie, tussen hedendaagse klassieke muziek en elektronische noise.
Maya Fridman nam het initiatief om deze twee heel verschillende muzikale werelden met elkaar te verbinden. Ze zocht LudoWic op in zijn studio, waar ze al pratend ontdekten dat er veel raakvlakken zijn in smaak en ideeën over muziek. Toen ze vervolgens samen gingen improviseren, bleek ook hun spel een goede match. De uitdaging is hoe ze elkaar echt kunnen bereiken. Is het mogelijk om vanuit twee heel uiteenlopende invalshoeken echt samen te spelen? Vandaag gaan ze dat voor het eerst proberen en die poging duiden ze aan met het niet bestaande woord XILIIN: een ongedefinieerde plek, waar ze graag willen uitkomen.
Het programma bestaat uit stukken en improvisaties die soms uit de cello, soms uit de elektronica voortkomen. Daarnaast is er een categorie stukken die door LudoWic zijn geconcipieerd en waarvoor hij gebruikmaakt van data van een adviesbureau, dat bedrijven begeleidt op het gebied van duurzaamheid. Daartoe worden data verzameld over temperatuur, luchtvochtigheid, CO2 etcetera: parameters die het klimaat in een gebouw bepalen.
LudoWic heeft software ontwikkeld dat deze data weer vertaalt naar midi, die zijn elektronische apparatuur aanstuurt. Dat resulteert in een sferische ambient music die goed mengt met de klanken van de cello. LudoWic: ‘Ik vind het een mooi symbool om het streven naar duurzaamheid op deze manier onderdeel te maken van onze muziek. Eigenlijk luister je naar die gebouwen en zijn zij een onzichtbare derde speler.’